Ես տպավորվող եմ, դրա մասին մի ուրիշ անգամ կգրեմ, բայց ասեմ, որ վերջին շաբաթս շատ ազգեցիկ էր:Դարդիս գումարվեց մեկ ուրիշ դարդ, հետո մի հատ էլ դարդ թարմացավ, հետո մամայիս դարդերից , հետո էլ առողջական դարդ:Ինչ-որ վիրուս ենք ես ու Էլենս վաստակել , որից թուլացել են բոլոր վերջույթներս:Գլուխս ուսերիս չի մնում, տարբեր կողմեր է գնում, ուսերս չեն ենթարկվում ողնաշարիս ու 2 օր է, որ օրվա մեծ մասը անցկացնում եմ պառկած:Ֆեյս մտնելիս ճակատս կնճռոտում է, ու չի ուղղվում այնքան, մինչև էլենը մտնում է սենյակ ու ձեռքով ուղղում դարդի տարած կնճիռներս:
Ես ինձ բռնացրել եմ այն մտքի վրա, որ դարդախեղդ լինելուս լավագույն տարբերակը ֆիզիկական աշխատանք է:Ու երեկ գիշերը մտածեցի, որ եթե այսօր էլ ֆեյսը գրկեմ նստեմ, հաստատ այն 2 կնճիռին կգումարվի ևս 2ը, ու առավոտյան արթնանալուն պես ինձ գցեցի ծաղկանոցներիս մեջ:
Սուրճը երկար փարավոններով կապույտ բաժակով իջեցրեց ինձ բակ, ես մառանում հայտնաբերեցի 2 լավ վիճակում գտնվող ձեռնոց, ինձանից գոհ հագա, հետո հանեցի, որովհետև սուրճը դեռ տաք էր, ու այն պետք է խմել տաք վիճակում:Ես այդպես եմ սիրում:
Հիշեցի, որ 3 օր առաջ փորած “ձախ” ծաղկանոցս կիսատ եմ թողել և սկսեցի խոտերը քաշելու գործս:Ի զարմանս ինձ ձեռքերս ուժ ունեին, ոտքերս էլ առանձնապես չէին դժգոհում, ու կարճ ժամանակում սուրճս ու ծաղկանոցս ներդաշնակ հարաբերակցությամբ լցրեցին հոգիս:
Քամին, թռչունների ձայնը, թիթեռները, խոտերի մեջ քնած կատուները/որոնց ես թաքուն կերակրում եմ, որ բակում մկները վերանան/, կանաչի հոտը լիովին մոռացնել էին տալիս բացասական մտքերը, և ես սկսեցի արդարացնել քրոջս հանդիմանությունները.”Մեկ մեկ շուտ արթնացի էլի, ահագին բան կհասցնես…”
Աջ ծաղկանոցիս ջունգլին սարսափեցնող էր:Փիփերթն ու ավելուկը ինչքան ուժ ու եռանդ ունեին ծածկել էին տարածքը, դարձել մեծ թփեր, որոնք ինչ խոսք գեղեցիկ էին բայց ուղիղ մի ամիս հետո դրանք կլինեն ծառանման ինչ-որ բաներ` փնթի ու թափթփված:”Պապն ու շաղգամը” հեքիաթի բոլոր հերոսները համախմբվեցին մեջս ու ես սկսեցի ողնաշարիս հաշվին պայքարել փիփերթենիների դեմ, որովհետև եթե տեղյակ եք դրանց արմատները շատ երկար են լինում, խորը և իսկապես շաղգամի նման:Ոգևորությունս չափ չուներ, բայց և այնպես հիվանդությունս զգացնել տվեց:Ողնաշարս հիշեցրեց, որ եթե շարունակեմ, երևի երբեք այլևս այն չուղղվի, ու 35 տարեկանում լինել կռացած, կարծում եմ, որ լավ միտք չէ:Իմ թիթիզ, մեկ մեկ գլամուռ արտաքնին հարիր չէ դա:
Չնայած կրկին գործս կիսատ թողեցի, բայց մոռացա դարդերս, ինձանից չափազանց գոհ վերադարձա տուն ու ներս մտնելուն պես բզզում եմ ամուսնուս ականջին, որ շատ հոգնելու պատճառով դժվար թե ես այսօր կարողանամ ճաշ եփել, ուզում եմ գնանք պիցցերիա / որովհետև ես վաստակել եմ այդ հաճույքը, իսկ երեխեքիս արձակուրդի օրը պետք է տարբերվի մնացած օրերից/:
Հիմա միջանկյալ ժամ է, ես ֆեյսը չեմ գրկել, այլ գուգլում փնտրում եմ այս տարվա ծաղկանոցային մտքեր, իսկ ընթացքում նաև դիտում ու համեմատում այնցյալ տարվա ծաղկանոցներիս նկարները….
ունն ու գոռոզությունը բավականին ցայտուն էր, և ինձ մնում էր ուղղակի մասնակցել արարողությանը նախատեսվածի սահմաններում, հետո առիթ փնտրել հնարավորինս շուտ տեղանքը լքելու պատրվակով:
Թաքնված անկյուն... 