Երբ փոքր էի, կարծում էի ամենաահավոր ու սարսափելի բանն աշխարհում մահն է:Տարիքի հետ այդ վախս իրեն սպառեց, որովհետև փիլիսոփայական լուծում գտա դրան:
Մեծանալով մի շարք այլ վախեր ունեցա, որոնք արմատապես մնացին մեջս ու դեռ երկար կուղեկցեն ինձ կյանքիս ընթացքում:Չնայած նրան, որ ես զուսպ եմ, հավասարակշռված, սառը ու խաղաղ, այնուամենայնիվ ես շատ զգացմունքային եմ ու տպավորվող:Բավական է մի դեպք, մի պատմություն, մի միջադեմ, որ կապված լինի վերջին վախերիս հետ, և նրանք սկսում եմ արթնանալ, տանջել ինձ, և այդ իրավիճակից միայն դուրս եմ գալիս երկար ինքնաներշնչման և ամենակարող ԺԱՄԱՆԱԿԻ օգնությամբ:
Ահա այդ բոլոր վախերը
- անբուժելի հիվանդության նկատմամբ
- վախ` բարձրությունից
- փակ տարածքում մթության մեջ երկար մնալուց
- դժբախտ պատահարներից
- միջատներից, կարիճներից, սողուններից
- բնական աղետներից
- երկնաքարերից
- չհասցնելու և ուշանալու վախ
- քննություն հանձնելու
- սկլեռոզ ունենալու
- չմտապահելու վախ
- վախ` առաստաղից կախված լամպերից
- մրսելու վախ
- կտրուկ փոփոխությունների նկատմամբ վախ
- նույն աշխատանքով ողջ կյանքում աշխատելու վախ
- աշխատանք չունենալու վախ
- Կրթության նախարարի սահմանած անժամանակ արձակուրդների նկատմամբ նյարդային պոռթկումներով ուղեկցվող վախ
- վախ հարցազրույցներից
- տոն օրերից-կարուսելներից-մեծ բազմությունից
Սակայն իմ ամենամեծ վախը ապագայի նկատմամբ է:Ես դա ապրում եմ հիմնականում երեխաներիս համար:Մի գուցե անորոշությունն է ստիպում ինձ այդպես մտածել, բայց և այնպես ապագայի մասին մտածելիս կորցում եմ լավատեսությունս:Ներքին անհանգստություն կա, որը խոսքերով հնարավոր չէ արտահայտել:Փոքր վախերի մի մեծ ամբողջություն կա, որ խանգարում է ինձ վստահությամբ սպասել ապագային:Մի գուցե բոլոր ծնողներն էլ ապրում են այս զգացողությունը, մի գուցե ես կյանքից ավելին եմ ակնկալում քան հնարավոր է, մի գուցե ես երեխաներիցս ավելին եմ սպասում քան իրականում կլինի, բայց առայժմ սա իմ ամենա-ամենա վախն է, որը հաղթահարելու համար ես ինքն էլ պետք է ջանքեր գործադրեմ, միշտ լինեմ երեխաներիս կողքին, բայց և այնպես շատ ազատություն տալ նրանց` կյանքում իրենց տեղը գտնելու և երջանիկ լինելու համար……
Թաքնված անկյուն... 